مادراصفهان خواهرقشم
روایت رایج
پرتاب جزیره است
از گرده ی نهنگ هزاره های پیش از گندم
باور نمی کنی مگر
مثل همین دیرتر چنین بوده
هفت روز توفانی
هفت نامی که پشت سر باد
حرف می زنند
و کژدمی که ممکن است
در انتهای رد لاک پشت
وخیال بازی عروس پیر دریایی
تاج می گذارد برسر
و هیچ کس از اعماق
کفش و کلاهی نمی آید بیرون
شبیه آن که به ندرت شبیه بهارست
شبیه آن شبی
که گفته بودم شب، شب شب بودم
یکی دوبار دست گرفتم به فانوس ماه و
یال اژدها
از ابتدای قبرهای پراکنده ی جاشوها
و حک شده بر کشتی ها
فقط کلمه بود
از ابتدای مقابل دیدگانشان فقط نهنگ
و هرکلمه، باری
چگونه ممکن شد باورم هم نیست
شماره ها را می شمرم، نمی شمرم و
بی درنگ
آب برمی دارم با مسافران
دو کف دست و سطل سطل
و در آخر تدریجاً
خواب می زند بیرون از هربار
با تمام پوست و استخوان
با تمام خون می جهد
و دستکم دیگر از چشم دریا
ابداً
نه تا حالا
هیچ وقت، به هیچ قیمت
نمی افتد.
پرکلاه پرتغال
پرچم و پارو
و باروی مقر توپ
طناب پیچ استخوان و جمجمه ی دزد دریایی
غار برملا، جنگل حرا
ساروج قلعه دریادار
چند تکه قبر سنگی ساییده
باز است سفره
زیر پلک اهل تور
بسیار بسیار مسلماً
حتی امامقلی مخالفت نمی کند
چه بهترند که مردمند
زیباترین چشم و دهان ها
زیباترین انگشت های اشاره
و خیلی زود
رساتر از میلاد برج پایتخت
خبر به روزنامه می رسد
بدون حاشیه، آی...
ساده ام که با خودمم
و با شما
از اصفهان و تازه
قلب اضافی آورده ام
جگر زنده
باگروه خونی همخون
نثار مقدس دریا
نثار تو
ماهی عظیم ترین خاکی محجوب
جزیره ی محبوب!
